Sabah 9:30’da kalkmışız meğer, ben sabah 5 sanmıştım. Kampta son gün. Kahvaltı edip bisikletleri yükledik, 12:30’da yola çıktık. Bende stres başladı ama tren istasyonu lokantasında diğerleriyle buluşuncaya kadar sürmek rahatlattı. Bisiklet artık daha dengeli ama yine de bambaşka bir deneyim. Sonra yemek yedik, Serhat’tan yine kene çıktı. Vedalaştık diğerleri ile ve Ozan’la başladık sürmeye.
İlk molayı Sezana, Slovenya yakınlarında verdik. İnce doğranmış soğanlı, bezelyeli yemeğimizi pişirip yedik. 1 saat sonra yola çıktık. Çantalarımın kayışlarını takmayı unuttuğumdan biri arka tekerin miline sıkıştı, onu ayıkladık. Mola sonrası çok sancılı oldu o dağlarda yola devam etmek ama sindirdikten sonra çıldırdık. Yokuşları 40’la çıktık, inişlerde 60’ı – 70’i gördük. Önce bir 20km patlattık sonrasında İtalya sınırına vardığımızı görünce denize kadar sürmeye karar verdik.
O kadar çıktık ne zaman ineceğiz derken dar bir yola saptık ve disk frenleri eskitip yanık balata kokusu alana kadar indik. Takla atacak gibiydi o yokuşlar, çok korktum ama hoşuma da gitti. Şehrin ismi Trieste. Sahili gördük, adeta rahatladık. Çadır kurup önemli eşyaları ve bisikleti arkamızdaki duvara yasladık. Sonra yüzdük. Bütün yorgunluk gitti. E yüzünce de acıktık haliyle. Gece yarısında fasülyeli makarna yedik, çay içtik, denizin gara sularına baktık, yattık.